Een goed gesprek op een inspirerende locatie, het gespreksonderwerp was meteen een ultieme vraag. Deze vraag luidde:

“Hoe kunnen we op een sympathieke manier het fenomeen coaching bij zowel bedrijf als particulier onder de aandacht brengen?”.

Randvoorwaarden werden al snel geschapen. Het idee moest iets iconisch hebben, er moest iets tastbaars komen. Iets wat een glimlach oproept.

“We moeten een echte wannahave hebben!”

Zo ontstond al pratend het idee om nou eens niet in ellenlange teksten te vervallen, of in soft toned video. Geen grafische hoogstandjes. Alles wat je kunt aanklikken, kun je ook weer wegklikken. Er moest iets komen wat je kunt neerzetten, op je buro, op de kast, op de afzuigkap in de keuken, op je dashboard of op de hoedenplank van je auto. Iets wat je in je binnenzak steekt, of misschien wel in je handtas. Je pakt het, je laat het zien, je praat erover. En waar normaliter de uiting al lang naar de eeuwige Google cache-velden is, staat deze “ambassadeur” gewoon nog in beeld.

“Het moet voor de ontvanger een soort beloning zijn”, sprak de een. “Een soort award?”, vulde de ander aan. Meteen was duidelijk dat dat geen wisselbeker kon zijn.
“We maken een knuffelpop!”. Het flapte eruit. De opdrachtgever verslikte zich in zijn voortreffelijke cappuccino. “Hoe moet die eruit zien dan?”, was de vraag die volgde.

“Hij moet op jou lijken.”

De opdrachtgever liet het bezinken. Een week later een telefoontje: “Ik wil geen standbeeld voor mezelf. Als je hem zo kunt ontwerpen, dat het mannetje gewoon een eigen leventje gaat leiden, dan vind ik het prachtig.”

Ergens tussen de heuvels, in Gelderland, werd ’s nachts een iMac aangezet. Weldra stonden de eerste lijnen in het tekenpakket. De ontwerper ging met een glimlach naar bed, nadat een eerste concepttekening in het holst van de nacht zijn weg via Whatsapp naar de Lichtstad had gevonden.

Naar het beeld van een bekende Eindhovenaar…