Ergens op de A30 kwam er een whatsapp binnen, als reactie op de nachtelijk doorgestuurde tekening. Slechts een
De ontvanger kende de afzender van het bericht goed genoeg om te weten dat die kleine smiley een volledige uitbarsting van vreugde betekende. Op de goede weg dus. Ook wist hij dat hij binnen twee uur een mail kon verwachten, met daarin een stortvloed aan input, opbouwende kritiek en noodzakelijke wijzigingen. ’s Avonds weer die iMac, aanpassingen doen. “Denk je niet dat zijn handjes te groot zijn?”, “Dat montuur is wat donker hoor..”. Langzaam ontstond op beeld een figuratieve weergave van wat later een “menneke” moest worden. Ondertussen liepen de inbox, whatsapp en messenger vol met gespreksstof over “de award”. Er was al wel in grote lijnen bedacht hoe het kleine kereltje ingezet moest worden, maar al vrij snel was duidelijk dat alleen als trofee dienen het concept te kort zou doen. “Er kan zoveel meer!”, slaakte de opdrachtgever in een kreet door de telefoon.

Zo werd besloten dat de award waar het in het begin om draaide, slechts een onderdeel mocht zijn van de wereld van het ventje. Het ging om verbinden. Verbinding als onderdeel van de drie-éénheid “Proces, Verbinding en Communicatie”.

Een leuk detail… hoe laat je een pop die niet kan praten, processen inzichtelijk maken, verbindingen leggen en bovenal, communiceren?

“Dat doet hij niet zelf, dat doen anderen met hem.” CoachSander was daar vrij stellig in. “Of het nu om symboliek gaat, om het verschaffen van een excuus, een alibi… zet hem in waar nodig en maak het resultaat wereldkundig.”

De dag waarop vanuit het Eindhovense groen licht gegeven werd voor het eindontwerp brak aan. “Laten we een prototype gaan maken!”

En zo belandde het idee in China…